Köpekleri izledim bayram boyunca mahallemde ki…
Kedileri,
Serçeleri,
Güvercinleri,
Kargaları izledim bahçeme konup kalkan.
İlk gelen koyduğum yiyeceğin başına, sahipleniyor yiyeceği…
Ekmiş gibi kendisi,
Dikmiş gibi,
Emek verip-büyütüp-hasat etmiş gibi sahipleniyor hem de.
Karnı doymadan kimseyi kabullenmiyor,
Paylaşmıyor,
İkram etmiyor,
Bölüşmüyor bile yiyeceği…
Oysa biz!..
Bil cümle mahlukatın uğruna hırlaştığı,
Savaştığı,
Dövüştüğü,
Ekmek kırıntılarının nerdeyse bütününün sahibi olan biz;
Ağzımızdan çıkarılan,
Hatta
Midemizden alınan lokmaların sadece ardından bakıp kalıyoruz.
Afganlı sırtımızda,
Afrikalı kucağımızda,
Suriyeli hem midemizde,
Hem de cüzdanımızda…
Ben demiyorum!..
Aklı yetiklerin yaptığı istatistiklere göre Türkiye cumhuriyetinin asli unsurlarının yüzde atmışından
fazlası en başta emekliler olmak üzere, açlık sınırının fersah fersah altında yardıma-sadakaya-fitreye
muhtaç şekilde yaşamaya çalışıyorlar.
Çalışır nüfuz ise, köylü-küçük esnaf ve asgari ücret üzerinden maaşlandırılan işçi olmak üzere, sadece
nefes alıp vermekle zaman tüketmeye çalışıyorlar.
Hal böyleyken bile toplumun bu kesimini oluşturan taktire şayan necip milletim;
Havadan,
Sudan,
Yağmurdan-yaştan,
Ekmekten-aştan,
Her türlü ihtiyaçtan vergi alan hükümetimize sessiz ve sedasız şekilde istediğini vererek destek
olmaya devam ediyor!..
Taktire şayan tabi bu durum!..
Ben aç kalırım,
Açıkta kalırım,
Yemem-içmem,
Hatta
Gerekirse soğan ekmek yerim sırtımda-kucağımda-midemde-cüzdanımda kim varsa beslerim durumu
bu durum…
Tabi ki taktir edilmeli bu durum!..
Dediğim gibi;
Kargalar,
Güvercinler,
Serçeler,
Kediler,
Köpekler benim verdiğim ekmek için birbirini boğazlıyorlar…
Niye?
Çünkü “köpek” onlar da onun için!..
