Kan davası ile meşhur Kalecik’imizin Çukur köyünün efsane safı! olan Ahmet hocanın kötü Hasan
dayısını defalarca makaleme konu etmiştim.
1981 yılına kadar eceli ile ölenin olmadığı bu köyde,
Her kula nasip olmazdı kalbi temiz,
Ruhu engin,
Sevecenliği had safa da insanca kalabilmek,
Lakin,
O kalabilmişti.
O nedenle saf dendi adama,
Deli dendi,
Mecnun dendi,
Avare,
Vurmadığı-kırmadığı için de adamdan sayılmadı bile…
O kadar sevgi yüklüydü ki rahmetli Hasan dayı,
Tıpkı insanlarla konuştuğu gibiydi hayvanlarla konuşurken dahi.
Kuşluk vakti yüklediği Eşeği ile her ne kadar tehdit ederek yol alsa da fiske vurmadan öğlen üzeri
Kalecik pazarına varır, köylünün gün akşama ulaşmadan döndüğü pazardan gece yarısı dönerdi.
Severdi eşeği,
Köpeği,
Kediyi-kurdu-kuşu-otu-çöpü-ağacı-insanı Allahın yarattığı diye diye...
O misal;
sağ olsun sevgili hükümetimiz ve itibardan ödün vermesine asla izin vermediğimiz değerli
büyüklerimiz ve onun eşten,
Dosttan,
Çoluk-çocuk,
Torun-torba,
Akraba-i tarikattan atadığı çok çok değerli bürokratları da tıpkı Ahmet hocanın kötü Hasan dayım gibi
sevgi yüklü bize…
Zaman zaman kızsa da,
Öfkelense de,
Dövecek-sövecek gibi yapıp,
Tehdit vari konuşsa da,
Yine de biz Allahın yarattıklarına karşı son derece insancıl
Ve
Muhabbetle seviyorlar bizi…
Aksi olsaydı;
Gece kondu kirasının bile on bin lira olduğu memlekette ittir-kaktır yaptıkları zamlarla anca on bin lira
( rakam ile 10.000) olabilen emekli maaşlarımızı birden bire,
Hem de,
Durup dururken on iki bin beş yüz (rakamla 12.500) lira yaparlar mıydı!?
Bu milletine sevgi,
Aşk,
Ve
Muhabbetle gönülden bağlandıklarını göstermez mi?
Nankörlük yapmayalım!..
Şahsen ben sevildiğimizi yürekten, tenimin-ruhumun her santimetre karesiyle hissediyor, biliyorum.
Mevla’m
Diğer emekli kullarına da bu duyguyu anlayarak yaşatsın inşallah…